The Conjuring: The Devil Made Me Do It

نمونه‌ای از نقد‌های منتشر شده برای این فیلم را می‌توان در ادامه خواند:

«80/100  The Wrap  |   منتقد: کارلوس آگیلار»

فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It با سکانس بسیار ترسناکی که در سال 1981 اتفاق افتاده، آغاز می‌شود که (این سکانس) ترسناک‌ترین بخش این فرنچایز تا به این لحظه می‌باشد. (البته) این به این معنا نیست که زمان تقریباً دو ساعته این فیلم خالی از تنش و جامپ اسکر درست حسابی (نوعی تکنیک ترس در فیلم‌های ژانر وحشت که مخاطب را به یک باره به واکنش می‌اندازد) باشد چرا که از همان ابتدا، هرج و مرج و شرارت حاضر در آن را نمی‌توان در جایی (فیلمی) دیگر پیدا کرد.

«80/100  ScreenRant  |   منتقد: می عبدالباکی»

(قسمت سوم فیلم The Conjuring) فیلمی عملاً ترسناک می‌باشد که عنصر ترسش را با صحنه‌های احساساتی متعادل‌سازی کرده و داستان خانواده وارن را به جلو برده و نسبت به پرونده‌های معمولی‌شان، رویکرد متفاوتی را به کار برده است.

«75/100  San Francisco Chronicle  |   منتقد: میک لاسال»

در قسمت جدید (فرنچایز) The Conjuring، تمامی صحنه‌های تسخیر شدن (افراد) توسط موجودی شیطانی، تمامی توهمات ناشی از تسخیر شدن و تمامی بازدیدها از دنیای دیگر، تأثیر ناخوشایند و (بسیار ترسناکی) را بر روی مخاطبان می‌گذارد. این صحنه‌ها به نوعی سکانس‌هایی اکشن (مانند) می‌باشند و (علاوه بر این‌که صحنه‌هایی) بسیار ترسناک، دلهره‌آور هستند، به خوبی نیز به تصویر کشیده شده‌اند.

«67/100  Original Cin  |   منتقد: جیم اسلاتک»

(قسمت سوم این فرنچایز)، قطعاً (نسبت به دو قسمت قبلی آن) فیلمی کوچک‌تر است ولی با این حال پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا به قدری در به تصویر کشیدن نقش‌های خود را در این فیلم راحت و کارکشته ظاهر شده‌اند که (هنرنمایی فوق‌العاده) آن‌ها حواس ما را از ضعف‌های این فیلم پرت کرده است.

«60/100  The Telegraph  |   منتقد: تیم روبی»

مایکل چاوز بار دیگر (در این فیلم) خود را به عنوان جایگزینی زیرک و باهوش (برای جیمز وان) ثابت کرده‌ و به طریقی بینندگان را به باور کردن فیلم‌نامه احمقانه (این فیلم) با اضافه کردن چاشنی هنرنمایی خوب (بازیگران) آن و سبک خاصش، دعوت کرده است.

«50/100  Slant  |   منتقد: کیت واتسون»

این فیلم تقلیدی از سبکی است که جیمز وان موفق به خلق آن با فیلم اصلی The Conjuring شده، بدون این‌که بتواند هویت واقعی را برای خود ایجاد کند.

«33/100  The Playlist  |   منتقد: رابرت دنیلز»

به جای خلق کردن فیلمی بسیار جالب، مایکل چاوز و جانسون-مک گلدریک راه را برای درست کردن ادامه‌ این فیلم‌های درآمدزا باز کرده‌اند که کاملاً می‌توانست قابل قبول باشد اگر فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It از لحاظ هنری بی‌روح و کسل‌کننده نبود.

منبع : وب سایت cinema.gamefa